Wachten op Godot (1953) van Samuel Beckett was bij zijn verschijning onmiddellijk een klassieker. Niet alleen omdat het de naoorlogse verwarring en onzekerheid zo scherp wist te verwoorden, maar ook en vooral omdat het in één klap het theater voorgoed veranderde. Ondanks zijn reputatie wordt het stuk zelden opgevoerd. Bijna zeventig jaar na publicatie buigt Olympique Dramatique zich over dit stuk dat tegelijk klucht, vaudeville, tragedie en pure slapstick is.
Koen De Sutter, Tom Dewispelaere, Nico Sturm en Tom Van Dyck spelen de oerklassieker. Actueler dan ooit.
hhh
CREDITS
tekst Samuel Beckett
met Koen De Sutter, Tom Dewispelaere, Nico Sturm, Tom Van Dyck
met afwisselend Bill Dewispelaere, Jerom Sturm, Arsène Witpas, Lloyd Biront
coaching Stijn Van Opstal, Raven Ruëll
coaching muziek Nicolas Rombouts
lichtontwerp Frank Hardy
decorontwerp Koen De Sutter, Tom Dewispelaere, Nico Sturm, Tom Van Dyck
kostuumontwerp Monique Van Hassel
productie Olympique Dramatique, Toneelhuis
met de steun van Tax Shelter maatregel van de Belgische Federale Overheid, Casa Kafka Pictures Tax shelter empowered by Belfius
met dank aan Pro Arte – Classical Stringed Instruments, stad Antwerpen | Stadsbeheer | Evenementen, film, markten en foren, Stadshaven Antwerpen, Waagnatie Expo & Events, Familie Corremans
“Olympique Dramatique maakt van ‘Wachten op Godot’ een acteursfeestje in een desolaat decor. Het is boeiend te zien hoe Becketts toneelklassieker resoneert met de huidige absurde tijd.”
“Olympique Dramatique drukt zijn stempel door tussen de twee dagen van wachten een intieme zangstonde in te lassen waarin Van Dyck en Dewispelaere in de lege loods van de Antwerpse Waagnatie op haast ontroerende en hoopgevende wijze Rains on me van Tom Waits brengen. Regen en crisis zijn niet te mijden en af en toe moeten we ons door de tijd heen bijten. Maar de tijd gaat ook snel, dus is er maar één advies dat er toe doet: gebruik hem wel. In alle vriendschap, in alle rust en in het volste vertrouwen dat het ooit, op een dag, allemaal goed komt.”
“Je moet een goede acteur zijn om deze strakke partituur van Beckett zonder valse noten te brengen, maar op de vloer in de Waagnatie staan uitstekende zangers, soms zelfs letterlijk. En hoe ver ze doorheen de uitgestrekte hall ook rennen, dankzij de hoofdtelefoon lijken de acteurs steeds vlakbij. Zeker als ze elkaar – oh, hemel! – omhelzen. Want waar wachten we op? Hoe lang wachten we nog? En waar hópen we op? Net als Vladimir en Estragon hebben ook wij, toeschouwers, in deze coronatijden geen andere keuze dan het uit te zitten. Maar als we dan toch moeten wachten, hoeft dat, dankzij Olympique Dramatique, niet alleen.”
“Wachten op Godot is een wonderschoon eindejaarcadeau: het is theater met een meesterlijke tekst (die je met poëtische flair uitnodigt tot reflectie), in een machtig mooie setting en gebracht door vier mastodonten van spelers die niet alleen de lach maar ook, zoals iedereen, een leven vol geluk en ongeluk aan hun broek hebben hangen. Ogen, oren, hart: ze worden verwend.”
“Dewispelaere en Van Dyck voegen subtiel iets toe aan hun personages : ze zorgen voor elkaar. Zo sluipt er wat tederheid in het verhaal binnen. Het zijn enkele beelden (omarmd lopen ze elkaar ondersteunend) die aan Vladimir en Estragon enige menselijkheid verlenen, als een zucht van solidariteit in een bar landschap.”
“Even groots als intiem, visueel indrukwekkend en opmerkelijk gevoelig vertolkt” – “Soepel schakelend tussen tragedie, klucht en slapstick bewijzen de heren hoe rijk Becketts theater is, zowel in vorm als in inhoud.”
“Het is een waar genoegen die vier acteurs in deze klassieker te zien. Alsof elke avond de laatste keer is. Misschien is dat ook zo. Dat is het echte drama.”
“Deze Wachten op Godot drukt uit dat het wachten samenvalt met het leven zelf, en dat dit wachten alleen dragelijk kan gemaakt worden door te kiezen voor het leven, ook al is er geen helder perspectief op wat nog komen moet.”
